Ik deed steeds beter mijn best, toch bleef ‘het-goed-genoeg-land‘ uit. Of ik had schrik dat het dit maar tijdelijk was. Dus bleef ik geven.
Tot mijn lichaam zei dat het genoeg was, met spanningshoofdpijn, een serieuze bloeddrukval en slapeloosheid. Dit kon toch niet de bedoeling zijn van mama zijn en een carrière hebben.
Het moest niet beter. Het moet anders. Als mama, op mijn werk en hoe ik de verschillende ballen in de lucht hield.
Ik zocht naar de ‘hoe-dan’.