Deze ochtend is Lenn gevallen in de living. No worries, op zich niks spectaculairs. Het zal wel pijnlijk geweest zijn en er komt nog wel een deftige blauwe plek bij kijken. Daar zal het bij blijven.
Lenn was beneden aan het spelen en ik was nog boven mijn haar aan het drogen. Mijn man komt boven en zegt me: ‘Lenn is gevallen, hij heeft hem wel wat pijn gedaan. Het is nu ok met hem.’
Eerst vraag ik nog even bevestiging: ‘Het is nu toch echt ok met hem?’ ‘Jaja, alles is nu ok.’
Mijn tweede gedacht: ‘Ik had er moeten zijn voor hem. Het is niet ok dat ik er niet was.‘
Mijn mama-schuldbarometer flitst de hoogte in
De schuldbarometer die deze afgelopen dagen al een paar keer de hoogte in ging, bedenk ik me. Blijkbaar ook één van die aspecten die sinds dat moment in de verloskamer te pas en te onpas omhoog schiet.
Ik voelde me schuldig omdat ik het niet altijd goed genoeg doe als mama. Of dat denk ik toch, op van die momenten dat er iets gebeurt met Lenn. Het gaat om perfect normale kleuter-toestanden, maar toch roepen ze intern dit op:
– Is dat wel ok dat hij overdag tv kijkt? Is het niet teveel?
– Zou je niet wat meer met hem bezig zijn?
– Moest die ‘nee’ nu echt? Was dat niet te streng?
Arrrgghh …
En ik denk: ‘Ik probeer ook maar mijn best te doen hé’
Vanuit schuldgevoel ga ik me intern verdedigen. Alleen …. dan voel ik me pas echt schuldig. Ik probeer me te verantwoorden.
Probeer het niet te verstoppen
Ken je het, die kleine vlek op je bloesje dat je vlug vlug probeert weg te wassen? Met het omgekeerde effect tot gevolg. De amper zichtbare vlek is nu alleen maar zichtbaarder geworden. Bummer!
Wel, dat is wat er hier gebeurt als je jezelf probeert te verantwoorden. Je schuldgevoel is als het ‘extra’ dat je creëert bij die amper zichtbare vlek.
Het is ok
Herinner jezelf aan wat ok is. Het is ok dat je als mama niet altijd op 2 m afstand van je kleuter bent. Het is ok dat een kleuter soms valt, ook als mama niet direct in de buurt is. En daarna is het ok dat je er als mama bij had willen zijn om hem te troosten. Punt, meer hoeft het niet te worden.
Verder ook dit:
Het is ok dat een 5-jarige zich wat alleen moet bezig houden.
Het is ok als een 5-jarige zich eens verveelt.
Het is ok om nee te zeggen. Het is ook ok dat een kleuter niet graag nee hoort. Het is ook ok dat ook ik dat niet leuk vind voor hem.
Dit alles zegt niks over hoe goed ik het doe als mama.
Er is geen verantwoording nodig
Er is geen schuldgevoel nodig.
Dit is opvoeden.
En blijkbaar hoort dit ook bij opvoeden
Pruts zei dit tegen me vandaag: ‘Mama, jij verzorgt mij altijd zo goed.’
En tijdens de middagwandeling heb ik spontaan bloemetjes gekregen.
Smelt smelt smelt….
Opvoeden: I like it.
Ik leer wel omgaan met die mama-schuldbarometer, en de veldbloemen 🙂
Live, tijdens het bloggen vandaag
Wat is ook ok tijdens het schrijven van deze blog met een 5-jarige in huis:
– Ik word niet graag onderbroken bij het schrijven
– Een 5-jarige onderbreekt je wel, met één van deze meldingen: ik wil met jou spelen … ik wil tv kijken … ik heb hhhooonnngggeeerrrr
Het is ok dat ik dan effe zucht.
Na de zucht, komt dit naar boven:Hoe gaan we dat hier met zo weinig mogelijk ergernis ‘oplossen’. Ergernis betekent meestal dat ik me ga afreageren, waarna mijn schuldgevoel weer de hoogte in schiet.
Geen ergernis, geen schuldgevoel.
Waardoor er ruimte is voor connectie.
Luisteren en praten en afspraken. Deal rond in 3 min, yeah!
Ofte, bloggen terwijl zoonlief puzzelt, koekje eet en tv kijkt.
Even samen spelen om daarna de blog af te werken.
Het is ok.
Veel liefs,
Life Coach
Certified by The Life Coach School
P.S.: Wil je hulp bij je mama-schuldbarometer? Plan zeker een babbel met me (klik hier) en dan bespreken we hoe ik je hierbij help in de Life Owner Academy.